W dniach 14-16 lipca w renesansowym kasztelu w Szymbarku w województwie małopolskim odbyła się kolejna edycja sympozjum SzymbART, zorganizowanego przez Muzeum – Dwory Karwacjanów i Gładyszów, Wydział Sztuki oraz Instytut Filozofii Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Pomysłodawcami i koordynatorami przedsięwzięcia byli: mgr Ewa Piotrowska – Kukla, kierownik oddziału Muzeum – Kasztel w Szymbarku, dr Agnieszka Iskra-Paczkowska z Instytutu Filozofii UR , dr hab. Jerzy Kierski prof. UR, dziekan Wydziału Sztuki UR oraz profesorowie nadzw. na Wydziale Sztuki UR: dr hab. Antoni Nikiel, dr hab. Marek A. Olszyński i dr hab. Marek Pokrywka.
Dyskusji panelowej nauczycieli akademickich, teoretyków i historyków sztuki towarzyszył pokaz prac zaproszonych uczestników sympozjum – artystów-pedagogów wyższych uczelni artystycznych – zorganizowany w foyer kasztelu. Większa ekspozycja (rzeźby, malarstwa, grafiki, rysunku, obiektu oraz instalacji) zostanie udostępniona zwiedzającym w Galerii „Oficyna dworska” przy Kasztelu w Szymbarku w okresie od 31 lipca 2015 do 1 września 2015 roku.
Otwarcie wystawy głównej zaplanowane jest na lipiec 2016 roku i będzie połączone z promocją katalogu oraz recenzowanej monografii zbiorowej zawierającej teksty wystąpień uczestników tegorocznej edycji SzymbARTu.
Dylematy związane z edukacją artystyczną
Celem sympozjum, zaplanowanych wystaw i dyskusji nauczycieli kierunków artystycznych oraz wykładowców z zakresu wiedzy o kulturze i teoretyków sztuki była konfrontacja różnych środowisk akademickich, porównanie ich metod pracy oraz efektów kształcenia w zakresie plastyki.
Uroczystej inauguracji wydarzenia towarzyszyła akcja artystyczna – wspólne malowanie obrazu z udziałem uczestników spotkania oraz prezentacja karykatur wykonanych przez Krzysztofa „Milusia” Piotrowskiego.
W tym roku zaproszeni goście poszukiwali odpowiedzi na pytanie: Czy sztuki można nauczyć? Rozważano dylematy związane z edukacją artystyczną, m.in. kwestię wzajemnej nieprzystawalności, postępującej standaryzacji kształcenia w Polsce i specyficznego charakteru dydaktyki artystycznej, której istotę stanowią daleko posunięta indywidualizacja procesu edukacyjnego, elastyczność w doborze metod nauczania oraz zgoda na twórczy element anarchiczny, kwestionujący zastane konwencje i zarazem umożliwiający tworzenie nowych jakości artystycznych.
Bądź na bieżąco.
Obserwuj nas na Instagramie!
Omówiono zagrożenia wynikające z nadmiernej unifikacji programów nauczania, rozbudowanej sprawozdawczości, dewaluacji procesu rekrutacyjnego do szkół i uczelni artystycznych oraz niepewnej sytuacji rynku sztuki współczesnej w Polsce.
Temat sympozjum rozpatrywano również w ujęciu filozoficznymi socjologicznym – dyskutowano o najnowszych badaniach z zakresu psychologii twórczości i recepcji sztuki, analizowano biologiczne, społeczne i kulturowe uwarunkowania działań i potrzeb artystycznych człowieka.
Kultywować własną twórczość
Tytułowe zagadnienie rozważano także w perspektywie interdyscyplinarnej, wskazując na inspirujące, wzajemne oddziaływania różnych dziedzin sztuki.
Pomimo tak wielostronnego, zróżnicowanego rozpoznania problemu edukacji artystycznej uczestnicy panelu byli zgodni: tak, sztuki nie tylko można, ale i trzeba uczyć w takim zakresie, na jaki pozwalają przyjęte/pełnione funkcje (artysty, pedagoga, animatora, urzędnika) i ze świadomością wszelkich ograniczeń tego procesu.
Sprawowanie rzetelnej i odpowiedzialnej opieki artystycznej nad młodymi adeptami sztuk pięknych, stymulowanie rozwoju osobowości utalentowanych uczniów i studentów, zaangażowanie w działania organizacyjne i promocyjne, a także kultywowanie własnej twórczości – oto możliwe pola oddziaływań artystycznych i wychowawczych, jakie mają do dyspozycji artyści-pedagodzy.
Dr Joanna Adamowska – Wrocław
