Krzywa insulinowa jest jednym z podstawowych badań w kierunku insulinooporności i cukrzycy. Oprócz tego wykonuje się ją u pacjentek z PCOS (zespołem policystycznych jajników). W ten sposób można sprawdzić poziom insuliny na czczo, po 1 i 2 godzinach po spożyciu roztworu 75 g glukozy. Sprawdź, jak odczytać wyniki badań.
Krzywa insulinowa – na czym polega?
Badanie zazwyczaj przeprowadza się razem z krzywą cukrową. Warto jednak wcześniej sprawdzić poziom glukozy na czczo, na wypadek, gdyby się okazało, że pacjent cierpi na cukrzycę. Oznaczenie glikemii na czczo należy wykonać nie wcześniej niż 30 dni przed doustnym obciążeniem glukozą.
Pierwszą próbkę krwi pobiera się na czczo, po czym pacjent powinien w ciągu 3–5 minut wypić roztwór glukozy. Aby zamaskować jej słodki smak, możesz wybrać proszek o smaku cytrynowym lub pomarańczowym. Pamiętaj, żeby zabrać go ze sobą na badania, ponieważ nie wszystkie laboratoria go zapewniają. Niekiedy roztwór glukozy może sprowokować wymioty, wówczas przerywa się badanie i informuje lekarza o zaistniałej sytuacji.
Krzywa insulinowa – przygotowanie
Na badanie zgłoś się na czczo, co oznacza, że kolację powinieneś zjeść 8–12 godzin przed pobraniem krwi. Jeśli przyjmujesz lek przeciwcukrzycowy, zapytaj lekarza, czy powinieneś go odstawić przed badaniem.
Bądź na bieżąco.
Obserwuj nas na Instagramie!
Krzywej insulinowej nie powinno się wykonywać w czasie infekcji, antybiotykoterapii czy zawodów sportowych, ponieważ może to zaburzyć wynik. Z tego samego powodu na kilka dni przed badaniem nie wolno stosować diety niskowęglowodanowej ani niskokalorycznej. Na 3 dni przed wykonaniem krzywej nie pij kawy, herbaty, alkoholu i napojów kofeinowych. Zrezygnuj też z palenia papierosów. Po obciążeniu glukozą powinieneś spokojnie siedzieć w poczekalni. Pamiętaj, że w tym czasie nie możesz jeść ani pić.
Wyniki badań – interpretacja
Stężenie insuliny na czczo nie powinno przekraczać 10 mg/dl, po 1 godzinie od wypicia roztworu glukozy może wzrosnąć do 50 mg/dl. Prawidłowy wynik po 2 godzinach wynosi do 30 mg/dl. Należy jednak zaznaczyć, że normy mogą się różnić w zależności od laboratorium. Podwyższony wynik insuliny sugeruje:
- insulinooporność
- zespół metaboliczny i cukrzycę typu 2
- zespół policystycznych jajników (PCOS)
- guza insulinowego (zwanego również wyspiakiem trzustki lub insulinomą)
- chorobę Cushinga
- akromegalię
- nietolerancję galaktozy lub fruktozy.
Zbyt niskie stężenie insuliny może natomiast wskazywać na cukrzycę typu 1, raka trzustki, niedoczynność przysadki mózgowej. Niekiedy spowodowane jest zapaleniem trzustki, podwyższonym poziomem kortyzolu, późną fazą cukrzycy typu 2 lub dietą ubogą w białko i węglowodany.
Czym jest wskaźnik HOMA?
Aby stwierdzić, czy pacjent cierpi na zaburzenia gospodarki węglowodanowej, należy obliczyć wskaźnik HOMA-IR. W tym celu wykonuje się krzywą insulinowo-cukrową, a następnie korzysta ze wzoru: poziom insuliny na czczo (mU/l) x poziom glukozy na czczo (mmol/l) / 22,5. Prawidłowy wynik wynosi poniżej 1, a jeśli przekracza 2, sygnalizuje insulinooporność. Insulina jest wydzielana pulsacyjnie, dlatego badanie należy wykonać 3–4-krotnie, aby postawić diagnozę.
